در آغاز دهه هشتاد میلادی، خیرالله طلفاح تئوریسین حزب بعث عراق در جزوه مفصلی که مرام‌نامه رسمی حزب بود نوشت: "ایرانیان، یهود و مگس‌ها سه موجودی هستند که بهتر بود خدایشان نمی‌آفرید. ایرانیان جانورانی هستند که خدا آنان را به شکل آدم آفریده، یهود آمیزه‌ای از کثافت و فضولات مردمانند و مگس‌ها موجوداتی حقیرند که معلوم نیست خداوند برای چه خلقشان کرده است." در سال‌های بعد رادیو بغداد چند بار پس از اشاره به نظرات طلفاح اضافه کرده بود که برای هر حشره حشره کش خاصی لازم است‌."

آنهایی که فکر می‌کنند جنایات وحشتناک چند روز پیش حماس در اسرائیل که با اقدامات داعش مو نمی‌زد و در مواردی بدتر بود، نتیجه‌ی به اصطلاح "ظلم و اشغال" چند ده‌ساله اسرائیل بوده، سر سوزنی با فرهنگ سیاسی سنت‌گرا و هویت‌طلب عربی آشنایی ندارند. در این فرهنگ سیاسی فردی بودن مجازات و رابطه مجازات با مسئولیت و عمل فرد معنایی ندارد. مجازات دسته‌جمعی است و براساس منطقی بدوی بر مبنای خویشاوندی، قومیت و نژاد صورت می‌گیرد.

این حرف به هیچ وجه پروپاگاندا یا اغراق نیست: نسل کشی بخشی جدایی ناپذیر و کانونی در فرهنگ سیاسی سنت‌گرا و اسطوره‌‌ای اعراب است. زمانی که ابونضال رهبر گروه جریکی تندرو فلسطینی در دوران جنگ سرد، رقبای فلسطینی خود از گروه عرفات یا دیگران را ابتدا مثله کرده و سپس در حیاط منزل شخصی‌اش و حتی زیر میز کار خود دفن می‌کرد، مسئله "ظلم و اشغالگری" اسرائیل نبود. همانطور که آن هنگام که صدام در اواخر دهه هشتاد میلادی دویست و پنجاه‌هزار کرد را در ماجرای موسوم به انفال زنده به گور کرد و بارها و بارها مخالفان شیعه و غیر شیعه خود را به شکل خانوادگی و قبیله‌ای مجازات و قتل‌عام می‌کرد، موضوع ربطی به اسرائیل نداشت.

زمانی که حافظ اسد و پسرش مخالفان خود را بوسیله سلاح‌های شیمیایی و موشک‌های بالستیک با کلاهک‌های یک تنی در مقیاس صد هزار نفری سلاخی کرده و ده‌ها هزار نفر را در زندان مخوف و بی همتای صیدنایا به اسکلت بی‌جان تبدیل نمودند نیز، پای اسرائیل در میان نبود.

معمر قذافی به عنوان اولین رهبری که تظاهرات چند صد هزار نفره و غیر مسلح مردم را با بمب‌های پانصد کیلویی جنگنده‌های میگ بیست و سه بمباران کرد و دریای خون به راه انداخت، هم از همین فرهنگ سیاسی کهن برخاسته بود. همانطور که دولت اسلامی عراق و شام که ایزدیان را نسل‌کشی کرد و فقط در یک فقره نزدیک به سه هزار جوان شیعه عراقی را در واقعه هولناک مشهور به اسپایکر سلاخی نمود، زاده همین فرهنگ بود و موجودی خلق‌الساعه و بی ریشه به شمار نمی‌رفت.

پروژه منشور چنانکه همان موقع گفته شد مسیر عراق شدن ایران را هموار می‌کرد. مرحله بعدی جدایی بخش‌هایی از ایران بود احتمالاً در یک بازه ده تا بیست ساله.

این را باید بگویم: خطر اصلی و بلافاصله در حال حاضر عراق شدن ایران است، نه تجزیه. عراق شدن یعنی حفظ مرزهای ایران اما بدون وجود دولت متمرکز و قدرتمند. با تضعیف اشراف امنیتی، گروه‌های تروریستی که دور تا دور مرزهای ایران مستقر هستند به راحتی داخل خواهند شد و سطح امنیتی کشور به چیزی شبیه عراق در ده سال اول بعد از سقوط صدام خواهد رسید. آن منشور کذایی دقیقاً داشت مقدمات چنین آینده‌ای را فراهم می‌کرد.

بر اساس گفته‌های مهتدی، حامد اسماعیلیون و معصومه قمی کالا پیش از انتشار رسمی منشور با مصطفی هجری رهبر حزب دموکرات دیدار داشته‌اند. هجری تجزیه‌طلبی غیرخجالتی است که ایران را کشوری اشغال‌گر می‌داند! موضوع جلسه بده‌بستان برای آینده ایران بوده است. هجری در جلسه ظاهراً نظر مثبت خود را به این دو شخص ابراز می‌کند. این دیدار محرمانه بوده و تا به امروز نه اسماعیلیون و نه زن کامبیز صحبتی از آن نکرده‌اند.

ما با چنین اپوزیسیونی سروکار داریم. اینها اپوزیسیون جمهوری اسلامی نیستند، اپوزیسیون ایران‌اند. شخصاً به خصوص برای شوهر پریسا متأسفم که تا این حد بی‌وطن است. به نظرم به روان‌پزشک احتیاح دارد. زخم خورده و حالا به قیمت ویرانی کشور و کشته شدن صدها هزار نفر می‌خواهد انتقام بگیرد.