چایِ من لبریز و لب دوز است ولب سوزاست، آای!
می‌خوری با من تو چای؟
گرچه کامم تلخ و چایم تلخ و روزگارم نیز تلخ
گر تو آیی
لب گُشایی
لب بریزی
لب بسوزی
لب بدوزی
وای!
به چه محشر می‌شود
اندازه‌ی یک چای خوردن
کامِ من شیرین نمایی
فصل پاییزاست وچای باتو می‌چسبد فقط...